40. rocznica wprowadzenia w Polsce stanu wojennego przypada właśnie dzisiaj, 13 grudnia 2021 r.

Ofiarami stanu nadzwyczajnego, ogłoszonego niezgodnie z konstytucją, padło ponad 10 tysięcy działaczy opozycji antykomunistycznej, tysiące kolejnych było inwigilowanych i zastraszanych.

Co najmniej kilkadziesiąt osób straciło życie. 

Szkoła Poodstawowa im. Jana Brzechwy w Wojciechach pamięta.

Zapraszam serdecznie - przed Wami fotorelacja z wycieczki do Warszawy.

Wyjechaliśmy w środę 8 grudnia przed wschodem słońca... Czekała nas długa droga... Ale czas w dobrym towarzystwie mija szybko... Nawet się nie obejrzeliśmy, gdy przekroczyliśmy próg stolicy... Na początku skierowaliśmy swe kroki na starówkę...

Stamtąd spacerem udaliśmy się do Muzeum Niepodległości. Przewodnik z pasją wprowadził nas w  historię dążeń Polaków do niepodległości. Podziwialiśmy eksponaty, obejrzeliśmy też wystawę "Damy serca Tadeusza Kościuszki". Popatrzcie... 

Wrażeń sporo, zgłodnieliśmy :) Pyszny obiad czekał już na nas w restauracji Kmicic. A potem dalej w drogę...

Stare Miasto urzekło nas świątecznym klimatem! Syrenka, lodowisko, światełka, gorąca czekolada... Pamiątki! :)

Kolejnym punktem było Muzeum Warszawy. I to był hit! Pani przewodnik opowiadała o dawnej Warszawie. Tyle ciekawostek! O dziewczynie, która "oddała twarz" warszawskiej syrence, a zginęła w powstaniu. O kamienicach, bogato zdobionych, by przybysze widzieli przepych, o strojach, odtworzonych z dbałością o każdy szew... O delfinku, wyłowionym z dna Wisły, na którym swój podpis złożył najeźdźca, o Murzynku, o Fangorze... Ale nie tylko słuchaliśmy - aktywnie działaliśmy. Każdy otrzymał kartę pracy i zadania do wykonania - nie było łatwo, ale daliśmy radę :) Nauka poprzez działanie, tak, to działa!

Następnie - Wilanów... Było już ciemno i naprawdę zimno... Jednak widoki, które na nas czekały, rekompensowały wszystko... Ogród Świateł, muzyka klasyczna... Karuzela... Feeria barw...Popatrzcie...

Pełni wrażeń, szczęśliwi - pojechaliśmy do naszego hotelu. Kolacja już czekała :) Była pyszna  - i przywróciła nam siły ;) Tyle było do przegadania ;)

A następnego dnia - śniadanko - i ruszamy dalej!

Przed nami - Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.

Muzeum zrobiło na nas ogromne wrażenie - rozległe, nowoczesne, tak bardzo, bardzo ciekawe... Wędrówka rozpoczęła się w lesie, poznaliśmy legendę... Polin - znaczy "Polska", ale również "tu odpoczniesz"... 

Następnie wędrowaliśmy z kupcami - pierwszymi Żydami przemierzającymi polskie ziemie. Widzieliśmy XIII - wieczną monetę - brakteat - najstarszy obiekt w tym muzeum. 

Obserwowaliśmy, jak kultura i społeczność żydowska rozkwitały  w XVI i XVII wieku. To właśnie wtedy powstawały pierwsze drukarnie ksiąg hebrajskich. Kto chciał, mógł zrobić własną odbitkę w prasie druklarskiej!

Miasteczko żydowskie! Jedną z ekspozycji była rekonstrukcja żydowskiej ulicy - podglądaliśmy relacje rodzinne, sąsiedzkie, zajrzeliśmy do karczmy, kościoła, domu, a także do synagogi obezwładniającej przepychem!

Dworzec kolejowy czasów rewolucji przemysłowej był kolejnym etapem naszej wędrówki po muzeum. Kolej stała się jednym z symboli modernizacji. Spędziliśmy chwilę na dworcu kolejowym...

Przed wojną... Krótki spacer, życie kulturalne i społeczne... Zajrzeliśmy nawet do kina i kawiarni!

Zagłada... Najcięższy, najtrudniejszy moment zwiedzania... Represje, życie w cieniu śmierci, obozy... Wstrząsające zapiski, wspomnienia... Zdjęcia...

Wreszcie czas powojenny... Zostać czy emigrować?...

Muzeum POLIN pozostawiło niedosyt, decyzję, by wrócić, koniecznie... By poznać, by pamiętać, by mówić... By wyciągać wnioski i nie dopuścić do powtórki z horroru...

Wyszliśmy. Trochę cichsi, trochę bardziej zamyśleni...

Szybko obiad i kolejne miejce warte zapamiętania...

Muzeum Wojska Polskiego.

Coś dla miłośników maszyn, lotnictwa, militariów... 

I to koniec naszej warszawskiej eskapady... Czas powrotu do domu... 

Będziemy długo pamiętać, wspominać... Mamy zdjęcia i pamiętamy...

Dobrze nam było razem - zapamiętamy.

Jesteśmy wdzięczni za te chwile.

Ewelina Cichocka

W poniedziałek, 13 grudnia o godz. 19:30 w oknach domów, urzędów i instytucji publicznych rozbłysną świece na znak pamięci o ofiarach stanu wojennego i osobach prześladowanych przez reżim komunistyczny. Akcja nawiązuje do gestu, jakim na początku lat 80. Polacy, a także inni mieszkańcy wolnego świata wyrażali sprzeciw wobec brutalnej polityki władz PRL. W ramach inicjatywy można zapalić także wirtualne światło wolności na stronie IPN https://swiatlowolnosci.ipn.gov.pl/

Uczcijmy pamięć ofiar stanu wojennego – poległych w starciachz milicją, śmiertelnie pobitych na komisariatach, internowanych, a także, zwykle zapominanych, zmarłych z powodu braku opieki medycznej.

Cześć Ich pamięci!

W V klasie panują już nastroje baaardzo świąteczne :) 

Mimo przejściowych kłopotów, elfowi udało się dowieźć choinkę na czas! ( Dziękujemy, elfie! :* )

Dzieciaki przyniosły ozdoby iiii zaczęła się magia!

Wszyscy włączyli się w przygotowania, każdy dał coś od siebie! Praca zespołowa przebiegała świetnie, aż miło było patrzeć - jedni segregowali ozdoby, drudzy prostowali gałązki, trzeci sprawdzali światełka, rozplątywali łańcuchy, dekorowali okna... Weseli, kreatywni, szczęśliwi...

Wychowawczyni z dumą obserwowała, jak dzieciaki fantastycznie sobie radzą! Jedyne jej zadanie polegało na właczniu kolęd, które wkrótce wszyscy nucili... Wzruszenie...

W klasie nr 16 stanęło śliczne drzewko, cieszące wszystkich, którzy zaglądają do V klasy.

Ewelina Cichocka

Ho, ho, ho!

Z okazji Mikołajek dzieci z oddziałów przedszkolnych wspaniale się bawiły.

Śmiechu i radości było wiele.

Na twarzach dzieci widać było uśmiech i zadowolenie.

Elf, Olaf oraz Mikołaj zapraszali do wspólnych zabaw.

Nie zabrakło także prezentów, które wręczył wszystkim Mikołaj.

BEZPIECZEŃSTWO W INTERNECIE

Podczas zajęć „Jesteśmy bezpieczni W INTERNECIE”

Dzieci dowiedziały się:

• co to jest Internet,

• co nam daje Internet,

• jakie mogą wystąpić niebezpieczne sytuacje w Internecie,

• jakie są zasady bezpiecznego poruszania się w Internecie,

• co to znaczy być off-line / on-line.

Urszula Rynkiewicz

„Jestem bezpieczny na drodze” – to temat przewodni kolejnego spotkania z ratownikiem medycznym w Szkole Podstawowej im. Jana Brzechwy w Wojciechach w ramach realizacji zajęć wspomagających pod nazwą „Rowerem bezpiecznie i zdrowo”.

Tematem spotkania były zagadnienia związane z wypadkami komunikacyjnymi oraz pierwsza pomoc przedmedyczna.

W pierwszej części ratownik medyczny zapoznał  w formie teoretycznej z wypadkami komunikacyjnymi z nastawieniem na jazdę rowerem, a drugiej części uczniowie klasy V w formie praktycznej uczyli się jak udzielać, w razie potrzeby, pierwszej pomocy.

Młodzi rowerzyści  ćwiczyli  na stymulatorze defibrylatora oraz 2 fantomach .

Podobną formę miały zajęcia w klasie VIII, podczas , których uczniowie także ćwiczyli udzielanie pierwszej pomocy przedmedycznej. Niektórych ćwiczących uchwycił szkolny fotograf.

Bogdan Kuźmicz

Podczas dzisiejszej konferencji prasowej minister zdrowia Adam Niedzielski i jego zastępca Waldemar Kraska poinformowali, że od 20 grudnia 2021 r. do 9 stycznia 2022 r. uczniowie szkół podstawowych i ponadpodstawowych będą uczyć się w trybie zdalnym.W okresie od 20 grudnia 2021 r. do 9 stycznia 2022 r. przejście na tryb zdalny będzie obejmowało jedynie szkoły podstawowe i ponadpodstawowe. Żłobki oraz przedszkola będą funkcjonowały bez zmian.Od 10 stycznia 2022 r. uczniowie mają wrócić do nauki w trybie stacjonarnym.

Dzyń, dzyń, dzyń...

A kogoż to zwiastował dżwięk dzwoneczków? :)

Tak, tak - do naszej szkoły zawitał Mikołaj!

Wszystkie dzieciaki dostały prezenty! 

Dorośli również!

Radości i śmiechom nie było końca :)))

Dziękujemy, Mikołaju!

Postaramy się być grzeczni!

Zapraszamy za rok!

Ewelina Cichocka

Światowy Dzień Rzucania Palenia Papierosów już od 30 lat jest obchodzony w trzeci czwartek listopada. Uczniowie klas IV-VIII już tydzień wcześniej uczestniczyli w spotkaniach z pedagogiem na temat szkodliwości palenia papierosów i e-papierosów. Dzieci i młodzież poznali negatywne skutki palenia: zdrowotne, estetyczne i finansowe. Dowiedzieli się, że uzależnienie od tytoniu traktowane jest jak choroba, którą trzeba leczyć. Obliczali, ile pieniędzy wydaje przeciętny palacz na ten zgubny nałóg. Chętni uczniowie wzięli udział w warsztatach plastycznych, gdzie wykorzystali zdobytą wiedzę podczas projektowania plakatów antynikotynowych.                                                                                 

Wzrost świadomości i działania profilaktyczne są niezwykle ważne, gdyż wciąż na całym świecie tytoń zabija ponad 5 milionów osób każdego roku, w tym ponad 600 tysięcy osób, które palą biernie.                                                                                                                                      

Mimo, iż zarówno w Polsce jak i na świecie odsetek palących wolno, ale systematycznie spada, to statystyki odnośnie palenia tytoniu są nadal niepokojące. Papierosy codziennie pali co czwarty (24%) Polak w wieku 15 i więcej lat. Wśród mężczyzn odsetek ten wynosi 31%, wśród kobiet 18%.

pedagog: Jolanta Wójcik

Laureaci szkolnego konkursu plastycznego "Palić nie warto!"

I miejsce: Lena Olencka- kl. IV

II miejsce: Natalia Cieklińska - kl. V i Norbert Marchlewicz - kl. VIII

III miejsce: Zuzanna Socha- kl. V

wyróżnienie: Patrycja Sinkiewicz - kl. IV

Gratulujemy!

Organizator konkursu: pedagog Jolanta Wójcik

Rozwój dziecka to długotrwały proces, który zaczyna się od pierwszych dni życia. Dziecko przede wszystkim potrzebuje poczucia bezpieczeństwa (bezwarunkowa miłość, akceptacja i zrozumienie), ale również wyzwań (doświadczania świata w całej gamie doznań). Równowaga pomiędzy tymi obszarami rozwoju daje dziecku poczucie stabilności, wolności, wspiera motywację do poznawania nowego, otwiera na relacje i budowanie więzi tak znaczących w dorosłym życiu.

Rodzic chwaląc dziecko, daje mu odczuć, że jest przy nim, wspiera sukces (jaki by on nie był), docenia wysiłek włożony w aktywność, akcentuje radość z poznawania i doznawania, a więc pomaga dziecku zbudować wysoką samoocenę i poczucie wartości. To mocny fundament na dorosłe życie. A wcześniej, gdy przyjdzie burzliwy nastoletni czas, może być także tarczą ochronną przed błędami, które mogą zaważyć na jakości życia dziecka. Myślę tutaj o tych wszystkich młodych, którzy przeżywając wahania nastroju (niby naturalne w tym wieku), mogą wesprzeć się na mocnym gruncie poczucia wartości, wysokiej samooceny i silnego przekonania, że są kochani. Czy można dziecku dać więcej?

Czy można „przesadzić” z chwaleniem dziecka?

Najbardziej jaskrawym przykładem przekonania, że chwalenie może szkodzić jest historia pewnego rodzeństwa z klasy, której byłam wychowawcą. Usłyszałam kiedyś od jednej z mam: “A ja nie chwalę ciągle moich dzieci, bo to im w głowach przewraca. Zdrowa dyscyplina, jasne wymagania i konsekwencja są najlepszymi metodami wychowania dzieci na silnych i dobrze radzących sobie w życiu ludzi. Chwalenie nie da im tego, bo czyni dzieci słabymi”. Czy aby na pewno?Myślę, że obawy rodziców są związane ze stereotypem „wychowania bez stresu”, rozumianego jako wychowanie bez stawiania wymagań i przyzwalanie, aby dziecko łamało zasady społeczne. A to nie o takie wychowanie chodzi. Chwalenie dziecka nie wyklucza stawiania granic i wychowania do przestrzegania norm społecznych. Powiedziałabym nawet, że chwalenie dziecka ułatwia mu rozumienie zasadności granic i zachęca do przestrzegania ustalonych zasad. Pewność siebie i zaufanie do swoich możliwości pozwalają mu na myślenie o tym, co można zrobić, aby rozwiązać kłopot, poradzić sobie z trudnościami, presją, wykorzystując swoje zasoby. Wiele z trudnych zachowań dzieci to reakcje obronne organizmu poddanego nadmiernej presji. Zaufanie do siebie, które utrwalane jest także przez odbieranie pochwał od dorosłych, wzmacnia dziecko, powstrzymując wspomniane wyżej reakcje emocjonalne.

Co myśli o sobie dziecko, które nie jest chwalone?

Pochwały wzmacniają dziecko, utwierdzając w nim przekonanie, że jest kochane i akceptowane takim, jakim jest. Jeśli tych pochwał brakuje, będzie o nie zabiegać. Im dłużej dziecko walczy o pochwały rodziców, tym bardziej wzrasta ryzyko, że zbuduje w sobie przekonanie o warunkowości miłości rodziców, a to zaważy na jego rozwoju emocjonalnym. Brak pochwał, albo skąpe chwalenie za wielkie – w odczuciu dziecka – osiągnięcie, buduje przekonanie, że rodzice kochają je tylko wtedy, gdy zachowuje się tak, jak oni chcą, np. osiąga coraz lepsze wyniki, zdobywa nagrody.

Ale nie każde dziecko ma zasoby, aby tych spektakularnych osiągnięć było dużo. Jeśli mimo starań nie daje rady, a ze strony rodziców nie ma wsparcia, nie ma pochwał dla wysiłku, dla zaangażowania, łatwo o niskie poczucie wartości. A stąd już tylko krok do destrukcyjnego myślenia, uderzającego w poczucie wartości. To już nie będzie myślenie: “Mam kłopot z tymi zadaniami”, “Potrzebuję więcej czasu, aby się tego nauczyć”, “To jest zbyt obszerne, muszę to podzielić na mniejsze partie”. Pojawi się myślenie: “Jestem za głupi, żeby nauczyć się rozwiązywać takie zadania”, “Jestem do niczego”, “Jestem słaby”. I to jest niebezpieczne, ponieważ kiedy będzie trudno, kiedy dziecko nie uniesie presji, nie podoła oczekiwaniom rodziców (lub szkoły), kiedy – we własnej ocenie – nie jest warte miłości, sięgnie po rozwiązania, które pozwolą mu poczuć się lepiej i są mu najbliższe. Jakie?

Najczęściej zaczyna się od buntu i łamania zasad, aby dać znać dorosłym, że ustalone przez nich warunki nie są dla dziecka właściwe. To będą kłopoty wychowawcze w szkole (arogancja w zachowaniu, odmowa wykonywania zadań na lekcjach i w domu, lekceważenie obowiązków, konflikty z rówieśnikami i dorosłymi) i w domu (kłopoty w relacjach z rodzeństwem i rodzicami, niechęć do spędzania wspólnie czasu, unikanie rozmów na tematy prywatne). Naturalna potrzeba akceptacji i miłości może wpłynąć na uwikłanie się dziecka w niebezpieczne zachowania, bliskie relacje z ludźmi, dla których będzie tylko łupem.

Jak chwalić dziecko?

Form wyrażania uznania do działań dziecka może być wiele. Poniżej przytaczam kilka przykładów.

1. Wypowiedzi: “Super! Jak pięknie to zrobiłaś!”, “O! Widzę, że jesteś bardzo zadowolony! Gratuluję!”, “Napracowałaś się, co? Ale chyba było warto, bo efekt jest wspaniały, co o tym myślisz?”, “Jesteś zadowolony z wyniku? Bo ja jestem pod wrażeniem!”.Co wspólnego mają powyższe komunikaty? Dają dziecku informację, że chwalę, ale w tym chwaleniu akcentuje udział dziecka. To ważne, aby dziecko czuło się autorem sukcesu, że doceniamy jej/jego wysiłek włożony w pracę.

2. Oklaski: dziecko przeżywa radość z osiągnięcia, czując się wyjątkowo. To daje poczucie ważności i wyjątkowości, co wpływa wzmacniająco na budowanie odporności psychicznej.

3. Okazywanie uwagi: aktywne słuchanie relacji dziecka z pracy nad jakimś projektem (potakiwanie, stosowanie wykrzykników: “O!”, “No, No!”, Niesamowite!”, utrzymywanie kontaktu wzrokowego z opowiadającym).

4. Zainteresowanie: “Jak przebiega praca?”, “Jesteś zadowolony?”, “Zaprezentujesz efekty, jestem tego bardzo ciekawa…”.

5. Gesty: szczególnie wtedy, gdy słowa mogą przeszkadzać (np. podczas prezentacji, podczas grupowego występu czy innego działania), formą pochwały może być uniesiony kciuk i szeroki uśmiech połączony z obserwacja zmagań dziecka nad wyzwaniem.

6. Dzielenie się radością dziecka i własną z innymi osobami. Ale „chwalić dziecko” to nie to samo, co „chwalić się dzieckiem”. Kiedy opowiadamy o sukcesie syna czy córki osobom z rodziny czy wśród znajomych, dobrze zadbać o to, aby to dziecko mogło samo o nim opowiedzieć czy zaprezentować efekty. Jednak trzeba uwzględnić wrażliwość dziecka. Jedne dzieci z radością zaprezentują występ ze szkoły podczas urodzin dziadka w obecności licznych krewnych, inne zaś zareagują protestem i różnymi reakcjami emocjonalnymi. Lepiej uprzedzić dziecko o takiej możliwości i dostać jego akceptację. To wpłynie na uspokojenie emocji, wzmocni zaufanie dziecka do siebie i pozwoli mu się mentalnie przygotować do tego wydarzenia. Podobnie rzecz się ma z chwaleniem za inne osiągnięcia: im więcej będzie okazji, aby dziecko samo o nich mogło opowiedzieć, tym mocniejsze przekonanie, że to ono jest ich autorem – będzie to miało efekt wzmacniający. Natomiast sytuacje, w których rodzice opowiadają o sukcesach dzieci w ich obecności, ale jakby bez ich udziału, mogą nasunąć myśl, że rodzic chwali się nim, więc jeśli jest powód do chwalenia to rodzic kocha, a co będzie, jeśli takiego powodu zabraknie?

Kocham, więc chwalę

Budowanie wysokiej samooceny i mocnego poczucia wartości dziecka, to długotrwały proces. Chwalenie jest – w mojej ocenie – jednym z istotnych jego elementów. Ale przecież jest jeszcze inny aspekt, na który warto zwrócić uwagę: chwalenie to radość po obu stronach rodzinnego dialogu. Ta radość buduje więzi, czyni nas wszystkich mocniejszymi i bardziej odpornymi na codzienne trudności.Znany mi pięciolatek podzielił się ze swoją ciocią przekonaniem: “Wiesz, ciociu? Moi rodzice zawsze marzyli, żeby mieć takiego synka jak ja”. Życzę wszystkim czytającym ten tekst Rodzicom, aby ich dzieci czuły, że są spełnionym marzeniem swoich Rodziców.

Maria Tuchowska

https://portal.librus.pl/artykuly/dlaczego-warto-chwalic-dziecko

Uczeń z zaburzonym zachowaniem w szkole

https://portal.librus.pl/szkola/artykuly/uczen-z-zaburzonym-zachowaniem-w-szkole

Wsparcie wychowawcze

Jeśli nauczyciel rozumie swoje emocje i potrafi sobie z nimi radzić, będzie także rozumiał, że zachowania ucznia moją swoje przyczyny, z którymi ten młody człowiek nie poradzi sobie sam. Stąd wykazuje się cierpliwością, otwartością i elastycznością. Środki wychowawcze, które może (a może powinien?) stosować każdy nauczyciel w kontakcie z uczniem z zaburzonym zachowaniem:

1. Asertywna komunikacja, która nie tylko jasno zaznacza granice wolności (swojej i cudzej), pozwala zrozumieć drugiej stronie potrzeby osoby mówiącej, ale wpływa modelująco na postawy. Np. jeśli nauczyciel konsekwentnie zwraca się do ucznia komunikatami, podkreślającymi jego decyzyjność („Jak chciałbyś to zrobić?... Jaki masz pomysł?... Co o tym sądzisz?... Jakie jest Twoje zdanie w tej sprawie?... Rozważałaś jakieś inne rozwiązania?...”), wpływa na budowanie poczucia bezpieczeństwa u niego, ale także pokazuje, jak można się komunikować bez agresji.
2. Akcentowanie mocnych stron, osiągnięć, pozytywnych doświadczeń ucznia (także we współpracy z zespołem uczącym), będzie wspierać samoocenę ucznia i zmniejszy ilość destrukcyjnych przemyśleń na swój temat. Np. „Nie jesteś głupi, masz tylko kłopot z nauczeniem się…, Nie zgadzam się z Twoim twierdzeniem, że nie dasz rady, w zeszłym tygodniu podobnie oceniłeś sprawę, a po dokładnym sprawdzeniu polecenia wykonałeś ćwiczenie szybko i dokładnie…, Mówisz, że się do tego nie nadajesz, a pan X opowiadał mi o Twoim sukcesie na ostatniej lekcji fizyki…”.
3. Przewidywalność i równowaga psychiczna nauczycieli, którzy mają świadomość, że zaburzone zachowania są sztywne i trudne do kontrolowania, dlatego tych zachowań nie można odbierać jako osobiste. A jeśli nauczyciel zaczyna myśleć: „On/a robi mi na złość“? Trzeba szukać wsparcia dla siebie. Praca z uczniami z zaburzeniami zachowania jest wyczerpująca emocjonalnie, szukanie wsparcia czy to w zespole uczącym („Co by tu jeszcze można zrobić?...”), czy u specjalistów (psycholog, terapeuta), jest przejawem profesjonalizmu, w żadnym razie słabości.

Skuteczność pracy wychowawczej w dużej mierze będzie zależała od postawy nauczyciela. Tylko ten, który potrafi kontrolować swoje emocje i akceptuje swojego ucznia takim, jakim jest (dziewczyna/chłopak ze skomplikowanymi problemami emocjonalnymi, często z bardzo trudną sytuacja rodzinną i środowiskową), może dać wsparcie nakierowane na potrzeby konkretnego ucznia.

Przedostatni miesiąc tego roku obfitował w wydarzenia i emocje. Z pewnością wszyscy zapamiętamy go na długo...

Zapraszam !

Ewelina Cichocka

                                      AKADEMIA BEZPIECZNEGO PUCHATKA

                                                                 KL. 1

BEZPIECZEŃSTWO W DOMU

Podczas zajęć „Jesteśmy bezpieczni W DOMU”

Dzieci dowiedziały się:

• na co zwracać uwagę i czego unikać, będąc samemu w domu,

• jak udzielać pierwszej pomocy,

• co zrobić, gdy się skaleczymy,

• i jak to wszystko zapamiętać

                                                                                                                 Urszula Rynkiewicz

Szanowni Państwo,

Pragniemy zaprosić wszystkich zainteresowanych na MIKOŁAJKI w Gminie Bartoszyce, które odbędą się 5 grudnia 2021 r. o godz.12:00 w Gminnej Hali sportowej w Bezledach. Wstęp jest bezpłatny i wymagana jest zmiana obuwia. Zależy nam, aby informacja o mikołajkach dotarła do najszerszego grona. Prosimy o udostępnienie plakatu na swoich mediach społecznościowych oraz powieszenie ich w ogólnodostępnych miejscach. W załączniku wysyłam plakat. 

Pozdrawiam

Sylwia Kozar

Centrum Kultury Gminy Bartoszyce

tel. 89 761 57 65

Ze względu na sytuację epidemiczną oraz w trosce o bezpieczeństwo zdrowotne uczniów, od dnia 02.12.2021 r. w szkole obowiązuje  zakaz wejścia do budynku rodzicom i osobom postronnym. Dzieci będą odbieranie i przyprowadzane do wejścia głównego szkoły przez pracowników szkoły. Prośmy o cierpliwość  i wyrozumiałość.

p.o. Dyrektora Szkoły mgr Teresa Bryła